ถูกเลิกจ้าง ค่าชดเชยของเรา ต้องได้รับแบบไหน

ทราบไหมว่าการเลิกจ้างจะไม่เหมือนกับการลาออก เพราะว่าลาออกเป็นสิ่งที่พนักงานยินดีทำด้วยตนเอง และต้องไม่ใช่การลาออกแบบโดนบังคับข่มขู่ด้วย แต่สำหรับการถูกเลิกจ้างความหมายจะคนละแบบเลย มันคือการที่บริษัทนั้นได้ทำการยุติสัญญาจ้างงานตามกฎหมาย ส่วนเหตุผลที่เลิกจ้างนั้นก็ต่างกันไป ดูไปเป็นกรณี บางกรณีก็ได้รับเงินชดเชย ได้ค่าตกใจ บางกรณีก็ไม่ได้อะไรเลย การเลิกจ้างก็คือจะหยุดการจ้างงานโดยบริษัทและไม่ได้รับค่าจ้างอีก มาดูกันว่ากรณีการโดนเลิกจ้างมีแบบไหนบ้างดังนี้

• การให้ออก คือ นายจ้างเลิกจ้างไปเองแบบที่พนักงานไม่ได้ผิดอะไร ไม่ได้ทำผิดวินัยตามขอปฏิบัติของบริษัท ทำทุกอย่างตามกฎ ทำงานตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายเสมอ แต่ว่าบริษัทลงความเห็นว่าไม่สมควรจ้างคนนี้อีกต่อไป อาจจะมีสาเหตุหลายอย่าง เช่น ปัญหาการหย่อนสมรรถภาพในการทำงาน เรียกง่าย ๆ ก็คือแก่เกินไปแล้ว หรืออาจจะเป็นด้านสุขภาพของพนักงานที่ไม่เอื้อ เลยให้ออก ซึ่งแบบนี้ก็ไม่ใช่การเลิกจ้างไม่เป็นธรรมตามมาตรา 49
• การปลดออก สำหรับกรณีนี้ลูกจ้างทำผิดวินัยแบบร้ายแรงเลย ทำให้นายจ้างหรือบริษัทจะต้องปลดออกทันที เช่น การไม่ทำงานตามสั่ง การละทิ้งงาน ละทิ้งหน้าที่รับผิดชอบของตนในบริษัท ถือว่าผิดร้ายแรง เป็นการจงใจขัดคำสั่งงาน สำหรับแบบนี้นายจ้างมีสิทธิ์ปลดหรือไล่ออกแบบไม่ต้องบอกล่วงหน้าด้วยหรือจะให้เป็นสินไหมทดแทนแบบนี้ก็เรียกว่าถูกเลิกจ้างอีกแบบได้เหมือนกัน
• การไล่ออก สำหรับข้อนี้ถือว่าลูกจ้างทำผิดวินัยอย่างหนัก ร้ายแรงมาก ๆ ส่งผลกระทบต่อบริษัทโดยตรง รุนแรงมาก ตามมาตรา 119 นายจ้างไม่ต้องจ่ายเงินชดเชยอะไรให้เลยก็ย่อมได้ กรณีที่จะไม่ได้อะไรเลยจากการไล่ออกนี้คือมีการทุจริตในหน้าที่แบบเจตนา เป็นความผิดแบบอาญา เป็นความผิดแบบจงใจทำให้นายจ้างหรือบริษัทเสียหาย ประมาทเป็นเหตุให้บริษัทหรือนายจ้างเสียหายร้ายแรงหนัก ฝ่าฝืนระเบียบบริษัท ละทิ้งหน้าที่การงานติดกันนานแบบไม่มีเหตุสมควร และโทษหนักสุดเลยคือ จำคุก คงไม่มีใครชอบการถูกเลิกจ้างแบบนี้แน่ ๆ